Engel in hagelwit verpleegstersuniform geeft wonderlijke wending aan leven van Martin Koning uit Grou

Voorzitter Martin Koning van Pleatslik Belang Grou vertelt in de nieuwsbrief van de club van zo’n 600 Grousters die het beste willen voor hun dorp, een wonderlijk mooi verhaal over een engel in een hagelwit verpleegstersuniform die een belangrijke rol speelde in zijn leven.

Hilversum 1976

Het is rond 10.00 uur in de ochtend, wanneer ik als 18-jarige jongen uit een Drents dorp, in Hilversum de keuring onderga om toegelaten te worden tot de politieopleiding in Den Haag.

De keuring verloopt zeer voorspoedig, tot het moment dat ik tot mijn grote schrik bemerkte dat ik mijn bril niet bij me heb. De opmerking van de opticien, waar ik de bril had gekocht, echoot plotseling in hevige mate: “Meneer Koning…rijdt u ook auto?”. “Jawel meneer” antwoordde ik gedwee, waarop hij mij streng aankeek en verontwaardigd reageerde met de opmerking: ”Meneer Koning…met deze oogafwijking mag u niet eens in de buurt komen van een auto!”

Terwijl ik plaatsneem in de stoel voor de oogtest, voel ik al mijn hoop op een glansvolle en avontuurlijke politiecarrière langzaam afbrokkelen. Mijn rechteroog was (en is nog steeds) dominant op afstand. Achter mij staat een jonge vrouw, die met haar hand mijn linkeroog afdekt. Tot dan toe…geen probleem. Haar gesloten hand over mijn rechteroog brengt mijn zicht evenwel onmiddellijk in de problemen. De tijd staat voor mijn gevoel even stil. Op dat moment spreidt de engel in het hagelwit verpleegstersuniform langzaam haar vingers. Nadat ik uit de stoel ben opgestaan, draai ik me verbaasd om en kijk haar aan. Ze geeft me een knipoog en fluistert: “Gefeliciteerd…je bent vandaag voor alles geslaagd, veel plezier in Den Haag”.

Den Haag 2021:

Na 47 jaar politieavonturen, waarvan bijna 42 jaren in Friesland, ben ik weer terug in Den Haag. Ik had me aangemeld om daar mijn laatste jaren te werken en was weer terug op mijn oude stekkie Scheveningen. Die dag was er een jonge bromfietser die geen helm droeg, snel weggevlucht op het moment dat ik hem hierop wilde aanspreken. Even later die dag, het is donker en in de schaduw van de oude huizen, staat in de Pluvierstraat van Duindorp een groep jongeren. Zodra ze de politieauto zien, blokkeren ze de weg. De jonge collega die ik bij me heb, oppert voorzichtig dat, gezien de reputatie van het dorp en deze groep, het misschien verstandig zou zijn om achteruit te rijden. Ik zet de auto stil, stap uit en loop naar de groep die me omringt. Een van hen spreekt me aan en vertelt me dat een bewoner al lange tijd niet door hen is gezien en dat ze zich hierover zorgen maken. Even later treffen we in de kamer op de vloer een oude man bewusteloos aan. Nadat de oude man met spoed is overgebracht naar het ziekenhuis, roep ik de jongen die me aansprak bij me. Ik had hem herkend als de bromfietser van eerder die dag. Dát laat ik voor wat het is en geef hem met een knipoog een kaartje met daarop mijn aanbeveling van zijn geschiktheid om bij de politie te komen solliciteren.

Grou, 2024

Via WhatsApp ontving ik een paar weken geleden een bericht van een onbekend nummer. Ik open het bericht en zie een foto met daarop een stralende jongeman in uniform. “Goedemorgen meneer Koning. Ik wil u even laten weten dat ik al enige tijd in de politieopleiding zit en wil u bij deze nog hartelijk bedanken voor de kans die u mij gaf ”.

Ik heb tijdens mijn werk veel mensen mogen helpen en ben hiervoor nog altijd de engel van toen intens dankbaar. Ik hoop dat ik ook het gen “help helpen” heb doorgegeven aan die trotse jonge politieman. Wellicht heeft het ook u op een idee gebracht. Het maakt de wereld echt een beetje mooier.”